Herrie in de haven

Coastal footpath bij Penzance

Het is maandag de 21^e als we ’s-morgens wakker worden in de haven van Torquay. Vandaag staat Salcombe op het reisprogramma. Het is prachtig weer lekker warm zodat wij in de kuip kunnen ontbijten. In de haven is het onrustig van de makrelen die in grote kringen spetterend spierinkjes opjagen, om er vervolgens hun ontbijt mee te doen. Boven deze kringen aan het oppervlak cirkelen de meeuwen die ook nog niet hebben ontbeten en uit zijn op dezelfde visjes maar dan vanuit de lucht. Het is een mooi spektakel. Het is zo lekker warm dat wij besluiten een dagje niet te varen. Wij blijven in de haven ook goed bereikbaar voor nieuws van onze kleindochter Lois, die vandaag aan haar keel en neusamandelen wordt geopereerd. Dat is best spannend met een volledige narcose.  Bram belt al vroeg en geeft aan dat Lois er zin in had vanmorgen, de arme schat weet nog niet wat haar te wachten staat. Nu voelen wij ons toch wel ver weg. Wij hadden graag even op en neer gereisd maar dat gaat nu eenmaal niet, nog los van het feit dat wij natuurlijk niets kunnen uitrichten.

Kleinzoon Mees doet ook nog een duit in het zakje als wij bellen. Oma ik vindt je lief, kom je zo? vraagt hij. Later als hij de leeftijd des onderscheids heeft bereikt zal hij begrijpen hoeveel invloed zijn lieve woordjes en zoetgevooisde stemmetje op het moreel van de eerste stuurvrouw, hebben gehad. Haar vliegticket van 8 juni naar Nederland redt mij nipt van een verdere solo circumnavigatie rond Engeland. Wel lief natuurlijk Mees, maar niet meer doen! Lois meldt zichzelf de zelfde dag ze heeft pijn in haar keel maar verder gaat het gelukkig allemaal goed.

De volgende ochtend varen wij uit. Wij zetten koers naar Plymouth en slaan Salcombe over. De dag start met een matig windje dat op 30 graden binnenkomt, net bezeild dus. Maar al gauw gaat het zeil fladderen en moet de motor bij. Om de hoek bij Startpoint zet de wind door en is pal tegen. We overwegen nog even om toch bij Salcombe naar binnen te gaan maar doen het uiteindelijk niet.

Daar krijgen wij behoorlijk spijt van want het wordt nog een uur of vier hakken met de motor aan tegen de wind. Dan komen wij aan in Plymouth. Wij zijn goed voorbereid mede omdat de beschrijving in de almanak er vrij ingewikkeld uitziet. Om eilandje heen, sturen richting heuveltop dan stuurboord uit om een ton aan bakboord te laten liggen. 2 cables langs het breekwater, kortom wij zitten op het puntje van de stoel maar ik zie nergens minder dan 10 meter water onder de boot. Het valt dus erg mee.

Plymouth is een marinehaven. Er liggen veel grote oorlogsschepen, het is een wereldje apart. Als Thea via de marifoon Port control wil oproepen heet deze hier Longroom Port Control. Wij dachten even dat dit het kanaal van een plaatsje Longroom zou kunnen zijn. Maar het blijkt het zenuwcentrum van militaire en commerciële bewegingen in de haven. Wij horen via de marifoon “Longroom, HM Lancaster Proceet in 5 minutes” ,” Roger Sir  copy”, roept een ander dan gaat de AIS-en uit en zijn de schepen niet meer zichtbaar, althans niet op het scherm want met het oog zijn ze niet te missen. Het is oorlogje spelen is begonnen.

Wij wilden ankeren achter een klein eilandje waar wij 9 jaar geleden ook geankerd hadden. Daar aangekomen bleek de wind gedraaid en lagen wij onbeschut. Door naar een haven, de eerste was private de tweede erg vol. Wij krijgen advies te raften, stapelen heet dat in Nederland maar er liggen alleen bootjes van 28 voet en die willen er geen 37 voet tegenaan krijgen, dat begrijpen wij best. Nogmaals gebeld met de havenmeester maar die blijft onverbiddelijk. Uiteindelijk schuift iedereen een stukje op en kunnen we er nog net achter.

Wij zijn de volgende dag om half zes wakker en besluiten dan maar te vertrekken naar Fowey. Een prachtig stadje, dat we ook nog van een eerder bezoek kennen. Een mooi ochtendje zeilen en we zijn er. Wij wassen de boot, doen boodschappen en gaan dan meteen wandelen naar Gribbin Head. Er loopt een prachtig kustpad naartoe en we genieten van de vele mooie uitzichten.

Herrie in de haven van Penzance schip gezonken

Dan komt het cadeautje van de week een wandeling over het coastal footpath naar Landsend. Wij hebben best veel gewandeld in verschillende landen maar nergens is het zo mooi, goed verzorgd en onderhouden als in Engeland. De uitzichten prachtig over zee, de mensen vriendelijk en voorkomend bij de passages op smalle paden. Nergens rommel schillen etc.  Links de zee met telkens wisselende hoogten en vergezichten. Af en toe een vuurtorentje die met een diepte nasale bas een mistsignaal geeft. Moe en voldaan keren wij terug naar de haven waar de wind inmiddels is aangetrokken naar een zes met vlagen acht beaufort.

’s-Nachts worden we wakker van een snerpend geluid en harde stemmen. Het is twee uur in de morgen. De wind staat goed door. Nu zien we dat een van de aangemeerde schepen achter ons in gezonken. Lees meer hierover in het volgende blog!

Volgende week door naar de Engelse westkust of misschien Ierland.