maandag 28 mei 2012

De berging in Penzance



Het managementteam van Pencance 
Door het plaatsen van enkele foto’s is bij het vorige blog een stukje van de tekst verloren gegaan. Het ging over de reis van Fowey naar Penzance en de aankomst daar. Nu heb ik de gelegenheid om het verhaal over de berging in Penzance opnieuw in te leiden met de gegevens over deze haven. Onze reis vanuit Fowey naar Penzance verliep heel rustig zonder wind. Wij kwamen iets te vroeg aan, want de haven heeft een lock en wij moesten dus nog even wachten op hoog water. Na het tanken kregen wij een plaatsje aan een zeilschip dat net voor ons de haven was binnengelopen.  Raften dus, maar dat kan in deze haven niet anders er zijn gewoon geen eigen ligplaatsen. De havendienst is erg vriendelijk en behulpzaam. Er werden direct lijnen aangenomen. Bij ieder schip moesten er lijnen worden uitgebracht naar de kade (shorelines). Bij het plaatsen van een lijn van ons achterschip naar de kant moest ik over een andere boot lopen om de lijn te bevestigen. Ik hoorde op deze boot een pomp lopen en dacht nog wat zou er gebeuren als de elektriciteit uitvalt.
Even later was ik in het havenkantoor om te betalen. De havenmeester zei: “I love the Dutch but I hate the German”. Waarom wilde ik weten, omdat ze (de Duitsers) de Fish en Chips zaak van zijn grootvader hadden gebombardeerd.  Ik kan de humor van de Engelsen wel waarderen al weet ik niet helemaal zeker of het in dit geval werd gemeend.  
Bijschrift toevoegen
Wij dronken nog een biertje met een gepensioneerde marine officier, bij ons aan boord, die vertelde dat hij Pencanze al kende vanuit zijn jeugd en dat dit een haven is voor terminale schepen. En toen ik nog eens goed om mij heen keek kon ik dat wel beamen. Het was inmiddels bedtijd.  De wind stond nu al goed door een 6 beaufort met vlagen 8. Wij waren blij dat we in de haven lagen. Als het zo hard waait is een haven vol geluiden; klapperende lijnen, klotsende golven en andere soms moeilijk te onderscheiden geluiden. Om twee uur ’s-nachts werden wij wakker van een heel ongewoon geluid. Het was een harde zware bas die de hele boot deed vibreren.  Ik schoot snel mijn broek aan en ging buiten kijken. De shore lijn aan boeg stond snaarstrak. Het geluid werd veroorzaakt doordat de boeg van het schip naast ons als een strijkstok over onze lijn schoof (schavielde). Ik gaf de lijn snel wat meer ruimte en ontdekte daarna dat de lijnspanning werd veroorzaakt doordat er achter ons een schip was gezonken. Het schip van de pomp waarover ik eerder sprak. Onze lijn was mee de diepte in gegaan en had flink getrokken aan het andere eind.
Op het schip naast het gezonken schip liep een dame heen en weer. Zij kon nu niet meer naar de kant omdat het tussenliggende schip ontbrak. Ik ging aan de kant om polshoogte te nemen.
Er is hiero een schip gezonken sprak de dame met een goed Amsterdams accent. Een understatement, dat wel want alleen een deel van de mast stak nog boven water. Er was niemand aan boord van het gezonken schip, Het bleek een casco, nog in aanbouw.
Nadat de havendienst was gearriveerd zijn we weer naar bed gegaan maar ik kon de slaap niet één, twee, drie, vatten. De volgende ochtend verschenen er allerlei hulptroepen in de haven. De een had een duikuitrusting, een ander een bootje, weer een ander airbags om in de boot op te blazen om haar zodoende te lichten en zo verschenen er steeds meer attributen, kettinglieren, singels, pompen etc.. Er was een enorme saamhorigheid.  Ik houd enorm van dit semi professionele rommelen en was al snel van de partij.  Hier een lijntje vast houden daar een slang dichtknijpen, zo verwierf ik mijzelf een plaatsje bij het werkvolk. Even verderop stonden de ramptoeristen en toen daar een passant naar toe werd verwezen en tegen mij werd gezegd dat ik mocht blijven begreep ik dat ik door de selectie was gekomen. Ik wilde dit wankele evenwicht niet verstoren door iets doms te doen of in de weg te staan, maar toen even later een idee van mij voor een deeloplossing werd overgenomen wist ik zeker dat ik niet meer hoefde af te zakken naar de statusloze ramptoeristen. Je kan maar blij zijn met kleine dingen.
De geplande wandeling verviel en ik was eigenlijk de hele dag aanwezig bij deze schitterende klus. ‘Avonds  stuurde ik een foto naar Bram van het gelichte schip. Hij mailde terug:
weer boven jan
“Zonde van al die moeite”. Ik moest er wel een beetje om lachen. Het was inderdaad wel een barrel nu ik nog eens goed naar die foto keek. Een terminaal casco. Maar zo werd er in de haven niet naar gekeken ”She is fine” en daarmee was alles gezegd.
Wij komen nu net terug van een prachtige wandeling vanaf Landsend. Morgen gaan wij door naar Ierland, de wind en de golfslag zijn dan ideaal. Onderweg op het kustpad hoorden wij nog van een andere wandelaar dat wij uit moeten kijken voor walvissen. Hoe dan wilde ik weten. Ze stinken enorm als ze uitademen en zijn meestal niet alleen. Daar  heb je dus helemaal niets aan maar hoe wij ze ontweken hebben lees je in het volgende blog, en zo niet dan hebben wij ze niet kunnen ontwijken.
Tot slot nog even de reacties op deze blogs. Van verschillende lezers heb ik opmerkingen gekregen dat het niet makkelijk is te reageren. Ik heb even gegoogled en dat blijkt waar. Google die blogger beheert wil zoveel mogelijk info verzamelen van degenen die reageren, en daar heeft niet iedereen zin in. Het ligt dus niet aan jou maar aan de nieuwsgierige google. Zonder account, met allerlei privacy gegevens geen reacties. Het is jammer dat blogger dat zo doet! Wij vinden het wel leuk om jullie reactie te lezen, het kan heel eenvoudig door te mailen naar een bekend mailadres van ons of naar sindoro@sindoro.nl.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten