Arklow's drama

Er zijn wel fijne lobsters te koop!

Een heus drama en dat op een vakantietocht. Het kwam zo, Kilmore Quay is een prachtige haven, je kunt zowel bij hoog als bij laag water naar binnen er zijn prima faciliteiten, maar daarmee is ook alles gezegd. De plaatselijke kroeg heeft geen Ierse Livemuziek, de kruidenier verkoopt het fruit per stuk. Alleen de watersport winkel is prachtig, omdat deze nog gewoon inkoopt voor de vissers en dus een echt watersport assortiment heeft. De eigenaar draagt een trui van de reddingsdienst waarvan de boot hier in het haventje klaar ligt. Wel een beetje saai, na drie dagen en daarom besluiten we te vertrekken op zaterdag richting Arklow. Dit plaatsje moest levendiger zijn en Thea heeft zich  verheugd op een pint met Ierse muziek. Wij vertrekken als het tij het toestaat en dat is om één uur in de middag. Wij varen eerst oost tot het uiterste zuid oost puntje van Ierland en daarna noord. Dan merken wij, dat de wind net iets noordelijker staat dan was voorspeld. We hebben de wind pal tegen. Beter uitzoeken zou je denken maar er zijn veel site’s met een weersvoorspelling en deze komen vreemd genoeg niet altijd overeen. Het laat dus enige ruimte om de meeste gewenste voorspelling te kiezen en dat deden wij (maar niet goed dus achteraf). Naast de tegenwind stonden er bovendien hoge golven van wel drie meter die kort op elkaar volgden. De boeg van het schip wordt dan door een golf opgelicht en graaft zich diep in de tweede golf die een bak massief water over het dek en de luiken laat rollen. De plek waar Thea enige dagen geleden nog jolig naar de dolfijnen riep. Dit is funest voor de snelheid en we zagen dan ook dat de progressie na het passeren van de hoek zeer sterk terug liep. Zo nog dertig miles door leek geen optie. De dichtstbijzijnde haven kan alleen met lokale kennis worden ingevaren en die was via de marifoon niet beschikbaar. De tweede optie was de Ferryhaven. Daarover stond in de Pilot (het handboek) dat het een oncomfortabele haven was maar “if need be” een plaats naast de vissers kon worden ingenomen. If need be, nou ja dus, en zo voeren wij als zeilschip de voor nederlandse begrippen onneembare haven van de Stena line binnen. In Rotterdam is dit zelfs bij windkracht 12 onmogelijk maar hier niet. De vissers zijn niet talrijk, twee om precies te zijn aan de lage kant van de haven, nou ja haven, een strekdam in zee meer is het niet. Wij kiezen een vissertje uit maar al direct blijkt dat dit tot grote schade aan onze boot zal leiden. De ijzeren vissersboot danst op en neer als een Ierse muzikant en wij worden in de dans geheel tegen meegenomen. Snel weer los. Het gaat gelukkig net goed. Wat nu. Scheepsberaad in de luwte van een grote Stenaline passagiersboot.  Ankeren, maar dat mag vast niet in een ferry haven. Terug, maar dan is de stroom tegen; doorvaren maar de hoge golven nodigen echt niet uit, dan zie ik aan lei zijde van de haven nog twee vissersbootjes. Daarover stond niets in de pilot. Thea roept of wij langszij mogen voor de nacht. Antwoord negatief. De tweede stemt toe, en zo liggen wij een nachtje met alle beschikbare stootwillen en lijnen veren en alles dat in de bakskist beschikbaar is naast de visser, die zelf naar huis is gegaan. Hij kruipt zonder ladder tegen de steile kade en ontraad ons dat voorbeeld te volgen want dat is te gevaarlijk. Dat zijn wij met hem eens, en ons schip onder deze omstandigheden verlaten zou van slecht zeemanschap getuigen. Geen Wifi dus lekker ouderwets scrabbelen en door in het luisterboek.

Het plan voor de volgende dag is om vijf uur te vertrekken en dan in de aangekondigde windstilte snel naar Arklow varen. Na 12 uur zou het gaan waaien maar dan zijn wij volgens planning aan. Opeens horen wij een geluid dat doet vermoeden dat de boot aan de onderzijde wordt gezandstraald, wij herkennen dit geluid uit de haven van Calais. Het betekend dat er een veerboot vertrekt. Het Ierse dansspel begint nu ook hier. Gelukkig maar voor even als de veerboot is vertrokken is het weer rustig. Thea voorspelt dat het de laatste veerboot is omdat zij denkt dat er ’s-nachts niet word gevaren en dat blijkt juist. Wij slapen daarom toch nog heerlijk tot vijf uur. Het is windstil dus de voorspelling klopt. Maar juist door het gebrek aan wind maak ik een beginnersfout.

Ik laat de zeilzak van het grootzeil dicht en sla de de val (de hijslijn) niet aan. Dat komt mij duur te staan, want de aangekondigde windstilte is van korte duur. Al na twee uur varen zie ik dat de windmeter oploopt.     

Het lijkt wel winter

Windkracht 4….5……6…….7 Ja hoor het zelfde liedje als de dag hiervoor. Als de wind nog matig is stel ik voor het zeil te hijsen, maar van Thea mag ik niet naar de mast om het zeil aan te slaan en de rits te openen. Het is al veel te knokkelig en omdat ik weet dat ze gelijk heeft blijf ik tandenknarsend achter het stuurwiel. Een beetje zeil had mooi kunnen helpen het schip stabieler te maken en was bovendien goed geweest voor de snelheid. Thea blijkt in staat onder deze omstandigheden nog twee heerlijke boterhammen met gesmolten kaas uit de oven te toveren en dat is goed voor het moreel. De snelheid loopt na een paar uur steeds verder terug. Thea geeft de restende afstand frequenter aan, nog 20, nog 15, nog 14, maar bij 13 miles voor het bereiken van Arklow is de boot niet meer op koers te houden. Wij moeten terug.

Op dit mentaal moeilijke moment  stoot ik per ongeluk (echt) tegen de schakelaar van de stuurautomaat. Nu is het gebeurd de boot draait 180 graden. Thea roept oh oh en ik keer als een razende terug naar het stuurwiel. De oorzaak is snel gevonden en na het opnieuw inschakelen zetten wij koers naar Kilmore Quay. Kort na de koerswijziging gaat de telefoon. Het is Bram.  Maken jullie een Man Overboord Manoeuvre vraagt hij cynisch (of bezorgd?). 

Man Overboord Manoeuvre?

Marine Traffic heeft mijn AIS positie al weer doorgegeven naar de wal zo blijkt.  Waar is je reddingsvest hoor ik vanuit de kajuit. Inderdaad vergeten aan te doen na het toilet bezoek. Zoeken, nog eens zoeken, vest weg. Hoe kan dat nou? Dan blijkt Thea er twee over elkaar te hebben aangetrokken. Het is soms ook nog wel echt leuk aan boord.

We varen nu met een lapje voorzeil dat bedient kan worden vanuit de kuip. De snelheid is meteen terug 8 tot 9 knopen. Het is balen maar na een diner in het plaatselijk restaurant zijn wij over de frustratie heen. Weer volop wifi, maar de volgende dag, maandag is het Bank Holiday en rijden er zelfs geen bussen hier in Kilmore Quay. Woensdag een nieuwe poging met voorspelde zuidenwind lees hierover meer in het volgende blog.